لنزها چگونه نامگذاری می‌شوند؟

لنزها چگونه نامگذاری می‌شوند؟

بازدید از صفحات اینترنتی مربوط به لنزها برای یک کاربر مبتدی می‌تواند کمی ترسناک به نظر برسد. نام لنزها اغلب شامل لیستی طولانی از حروف و اعداد است، که با اینکه جالب و جذاب به نظر می‌رسند اما می‌توانند برای یک تازه وارد کاملا گیج کننده نیز باشند. خوشبختانه برای شروع کار می‌توانید با خیال راحت بیشتر آنها را نادیده بگیرید، و عمدتا روی چند چیز تمرکز کنید:

  فاصله کانونی – زاویه دید لنز را تعریف می‌کند.

  دهانه دیافراگم – میزان نور دریافتی لنز را تعیین می‌کند.

 سیستم تثبیت تصویر – برخی لنزها به منظور خنثی کردن اثر محوشدگی ناشی از لرزش دست، مجهز به واحد تثبیت اپتیکی هستند.

 فرمت – اندازه سنسوری را که لنز برای کار کردن با آن طراحی شده تعریف می کند.

 مانت لنز – مشخص می کند که آیا لنز به لحاظ فیزیکی با دوربین شما سازگار است یا نه.

فاصله کانونی

نخستین عددی که در تشریح مشخصات یک لنز استفاده می‌شود فاصله کانونی آن است. این عدد به همراه اندازه سنسور، زاویه دید لنز را تعریف می‌کند، اعداد کوچکتر نشان دهنده زاویه وایدتر هستند. لنزهای زوم با استفاده از دو عدد نامگذاری می‌شوند که حداکثر محدوده فاصله کانونی را نشان می‌دهند، به عنوان مثال 18-55mm برای یک لنز کیت زوم نوعی. لنزهای با فاصله کانونی ثابت که زوم نمی‌کنند (و به لنزهای پرایم معروفند) تنها با یک عدد نشان داده می شوند (برای مثال 50mm).

تصویر زیر نشان می‌دهد که چگونه میدان دید با فاصله کانونی، روی یک دوربین با رایج ترین اندازه سنسور یعنی APS-C (که توسط کانن، نیکون، پنتاکس و سونی استفاده می شود) تغییر می‌کند. همچنین جدول تبدیل زیر نشان می‌دهد که این میدان دید چگونه با دو سایز سنسور استاندارد دیگر به نام فول فریم که هم اندازه یک نگاتیو فیلم 35 میلیمتری است و Four Thirds که توسط المپیوس و پاناسونیک استفاده می‌شود، رابطه دارد.

به منظور راحتی مقایسه، لنزها اغلب با فاصله کانونی معادل 35 میلیمتری آنها ذکر می‌شوند. برای مثال یک لنز کیت 18-55 میلیمتر ممکن است به صورت معادل 28-90 میلیمتر آن ذکر شود. درک این مطلب مهم است که این بدین معنی است که یک لنز 18-55 میلیمتر با سایز APS-C همان زاویه دیدی را پوشش می‌دهد که یک لنز 28-90 میلیمتر روی یک دوربین 35 میلیمتری پوشش می‌دهد نه این که فاصله کانونی یک لنز روی سنسورهای مختلف تغییر می‌کند.

دهانه دیافراگم

دهانه دیافراگم یک لنز، دومین پارامتر اصلی در مشخصات آن است و تعیین می‌کند که لنز توانایی دریافت چه میزان نور را دارد. دهانه دیافراگم به شیوه‌های مختلفی نشان داده می‌شود، F4 ، F/4 و 1:4 همگی یک معنی می‌دهند. عدد کوچکتر نشان می‌دهد که حداکثر دهانه دیافراگم لنز، بزرگتر است و بنابراین نور بیشتری را دریافت می‌نماید. برای مثال یک لنز با دهانه دیافراگم F2.8 دو برابر یک لنز با دهانه دیافراگم F4 نور دریافت می‌نماید.

هرچه ماکزیمم دهانه دیافراگم یک لنز بیشتر باشد به شما اجازه می‌دهد که در نور کمتری عکسبرداری کنید و بدون استفاده از فلش در محیط مسقف عکس بگیرید. همچنین دهانه دیافراگم بازتر عمق میدان کمتری را ارائه می‌دهد  که جنبه مهمی از عکسبرداری خلاقانه است.

به عکس زیر توجه کنید که با دیافراگم باز عکاسی شده است

سیستم تثبیت تصویر

 طی سال‌های اخیر، سیستم تثبیت تصویر روی دوربین‌ها بسیار متداول شده است، اما تولیدکنندگان مختلف، آن را به شیوه‌های متفاوتی ارائه می‌کنند. پنتاکس و المپیوس، این سیستم را درون بدنه دوربین جا می‌دهند، در حالی که کانن، فوجی فیلم،نیکون، پاناسونیک و سامسونگ از سیستم‌های تعبیه شده در لنز استفاده می‌کنند. سونی برای SLR های آلفا از سیستم درون بدنه ای Super Steady Shot و برای سری Nex خود از سیستم تعبیه شده در لنز Optical Steady Shot استفاده می‌کند. سیستم تثبیت تصویر مخصوصا برای لنزهای تله مفید و حائز اهمیت است و هنگام مقایسه گزینه های مختلف، ارزش این را دارد که به طور ویژه مدنظر قرار گیرد.

تولیدکنندگان مختلف، سیستم تثبیت تصویر اپتیکی مبتنی بر لنز را، با رعایت اصول مربوط به نامگذاری لنزها، به صورت‌های مختلفی نامگذاری می کنند. آنچه شما هنگام خرید نیاز دارید بدان توجه کنید در این جا ذکر شده است:

 Canon – Image Stabilization (IS)
Fujifilm, Panasonic and Samsung – Optical Image Stabilization (OIS)
Nikon – Vibration Reduction (VR)
Sony (NEX system) – Optical Steady Shot (OSS)
Sigma – Optical Stabilization (OS)
Tamron – Vibration Control(VC)

پشتیبانی از سنسورهای مختلف

 بیشتر دوربین‌های ارزان قیمت‌تر SLR و بدون آینه از سنسور APS-C استفاده می‌کنند که اندازه تقریبی آنها 24mmx16mm یا کمتر از نصف اندازه یک نگاتیو فیلم قدیمی 35 میلیمتری است (نیکون، این دوربین‌ها را DX می‌نامد). ضمنا در دوربین‌های رده بالای کانن، نیکون و سونی که اصطلاحا فول فریم نامیده می‌شوند ، سنسورها حدودا برابر با اندازه یک نگاتیو 35 میلیمتری هستند، به عنوان مثال 24mmx36mm (دوربین‌های حرفه‌ای و پرسرعت قدیمی تر کانن از یک اندازه سنسور میانی به نام APS-H بهره می بردند). در ضمن پاناسونیک و المپیوس از یک فرمت اندکی کوچکتر به نام Four Thirds در دوربین های با لنز قابل تعویض خود استفاده می‌کنند.

همه تولیدکنندگان بزرگ (البته به جز المپیوس و پاناسونیک) اکنون مجموعه‌ای از لنزهایی را ارائه می‌کنند که به طور خاص برای دوربین‌های APS-C بهینه شده‌اند. این لنزها به طور کلی برای استفاده عمومی و به طور خاص برای زوم های واید بهترین گزینه هستند. لنزهایی که برای دوربین‌های فول فریم طراحی شده‌اند، به خوبی روی دوربین‌های APS-C هم کار میکنند. اما لنزهای APS-C به درستی بر روی دوربین‌های فول فریم کار نمی‌کنند. اگر در آینده نزدیک به فکر ارتقاء به یک سیستم فول فریم هستید، می‌بایست این موضوع را مدنظر داشته باشید.

سازندگان، لنزهای SLR با فرمت APS-C خود را به صورت زیر برچسب گذاری می‌کنند:

 Canon – EF-S
Nikon – DX
Pentax – DA
Sony – DT
Sigma – DC
Tamron – Di II
Tokina – DX

سیگما و تامرون، برچسب‌های بخصوصی برای لنزهای دوربین‌های بدون آینه نیز دارند که به ترتیب DN و Di III نامیده می‌شوند. در زمان نگارش این متن، توکینا لنزی از این نمونه را تولید نمی‌کند.

مانت لنزها

هر سازنده دوربین مانت لنز مختص خود را استفاده می‌کند، بدین معنی که لنزها نمی‌توانند با برندهای مختلف استفاده شوند. برای مثال، یک لنز کانن با یک بدنه نیکون سازگار نیست. چند استثناء نیز وجود دارد. المپیوس و پاناسونیک هردو از مانت Four Thirds برای DSLR ها و مانت Micro Four Thirds برای کامپکت‌های با لنز قابل تعویض بدون آینه شان (ILC ها) استفاده می‌کنند. SLR های سامسونگ اساسا با مدل‌های مانت KAF پنتاکس شناخته می‌شدند، هرچند این شرکت اکنون روی سری NX ILC تمرکز دارد.

منبع:iranartphoto.ir